Łysienie plackowate to choroba polegająca na stopniowej utracie owłosienia. Choroba dotyka przede wszystkim owłosienia głowy, ale może również występować w innych częściach ciała. Sposób, w jaki przebiega utrata włosów w wyniku łysienia plackowatego, jest bardzo charakterystyczny. Sugeruje to zresztą już sama nazwa choroby: utrata owłosienia nie postępuje symetrycznie, na głowie pojawiają się charakterystyczne „placki“, fragmenty skóry pozbawionej włosów. Z niewyjaśnionych dotąd przyczyn, łysienie plackowate dotyka przede wszystkim osób młodych(według dostępnych statystyk, ponad połowa chorych, którzy zostali dotknięci tym schorzeniem ma mniej, niż trzydzieści lat). Jakie są przyczyny łysienia plackowatego? Po jakich objawach można rozpoznać tę chorobę?
Przyczyny
Do tej pory wyjaśniono procesu powstawania łysienia plackowatego. Istnieje kilka konkurencyjnych względem siebie hipotez. Najbardziej popularna z nich mówi, że łysienie plackowate jest chorobą o podłożu autoimmunologicznym. W kontekście tej hipotezy, wypadanie włosów byłoby konsekwencją tego, że zostały one błędnie uznane przez nasz organizm za „obce“ elementy. Według naukowców, którzy skłaniają się ku tezie o autoimmunologicznym podłożu łysienia plackowatego, schorzenie to może współwystępować z innymi chorobami autoimmunologicznym, takimi jak na przykład atopowe zapalenie skóry, bielactwo, reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty, cukrzyca typu 1, zapalenie tarczycy czy wreszcie zapalenie jelita grubego. Według innej hipotezy, łysienie plackowate należy do chorób psycho-somatycznych, tj. stanowi somatyczne następstwo różnego rodzaju problemów psychicznych, w tym przede wszystkim długotrwałego, wyczerpującego stresu lub gwałtownych, destruktywnych dla psychiki wstrząsów emocjonalnych. Należy zauważyć, że ta hipoteza jest poniekąd pokrewna pierwszemu wyjaśnieniu przyczyn powstawania łysienia plackowatego. Ponadto, udowodniono, że za łysienie plackowate w pewnej mierze mogą odpowiadać geny. Według szacunków, w przypadku od 20 do 60% chorych łysienie plackowate może być chorobą dziedziczoną po rodzinie. Chorobę diagnozuje się również u ok. 10% osób z zespołem Downa, co także sugeruje genetyczne podłoże choroby.
Objawy
Zazwyczaj łysienie plackowate w początowych fazach objawia się przede wszystkim w obrębie skóry głowych. Rzadziej notuje się zmiany chorobowe na obszarze twarzy(w przypadku mężczyzn, którzy noszą zarost) oraz innych partii ciała, na których mamy owłosienie. Z początku choroba ma jedno niewielkie ognisko zapalne, które swoim kształtem przypomina monetę. Po pewnym czasie, na skórze głowy pojawiają się kolejne ogniska zapalne o średnicy od 5-10 centymetrów. Zazwyczaj choroba nie atakuje całej powierzchni skóry głowy, tylko jeden jej obszar. Innym specyficznym objawem łysienia plackowatego są również tzw. włosy wykrzyknikowe. Są to krótkie, jakby ułamane włosy, pojawiające się w okolicy ognisk zapalnych choroby.
Leczenie
Leczenie łysienia plackowatego jest trudne i może trwać wiele miesięcy. Zazwyczaj stosuje się takie metody terapii, jak leki immunopresyjne, fotochemioterapię, krioterapię oraz immunoterapię miejscową.
Więcej o leczeniu przeczytasz na stronie: http://drtrycholog.pl/lysienie-plackowate/
Objawy łysienia to bardzo często przyczyna nadczynności albo niedoczynności tarczycy. Często się ludziom wydaje, że tarczyca działa jakby w oderwaniu od wszystkiego, a tak naprawdę to ma ona wpływ na całe ciało. Zwłaszcza, że łysienie w stosunkowo młodym wieku zaczyna się nagle i jak zaczynają wypadać włosy to nie należy iść od razu do dermatologa, ale zbadać choroby tarczycy.
Łysienie plackowate jest dziedziczne i nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Wystarczy spojrzeć na ojców i ich dorosłych synów. Praktycznie w każdym przypadku latorośl w końcu też zaczyna łysieć i to tak samo jak ojciec. Powiązanie z zapaleniem tarczycy jest według mnie natomiast całkiem inne. To też jest choroba dziedziczna, którą dostajemy w spadku w genach, więc choroby tarczycy mogą występować w pakiecie z łysieniem, ale jedno na drugie nie ma żadnego wpływu.